The wild, wild west

Gelukkig hebben we vannacht allemaal heerlijk geslapen! Zo lekker, dat ik me zelfs "verslaap", met schrik wordt ik om vijf over acht wakker en we hebben vandaag een volle dag gepland!

Eerst wil ik mezelf vrij geven van het halve uur sporten, maar ik weet, dat me dat later op de dag gaat spijten. Terwijl de anderen zich klaarmaken ga ik naar de fitness ruimte, die in dit hotel naast het zwembad ligt. Daardoor is het er erg warm, maar de apparaten zijn natuurlijk helemaal nieuw!

Na 25 minuten op de elliptische machine hef ik nog wat bovenlichaam gewichten, dat helpt met de nek- en schouderpijnen. Al moet ik zeggen, dat die deze week een stuk minder zijn, alleen mijn heupen zitten nog flink in de knoop. Al heffend geniet ik van het uitzicht, wat zo in de Alpen zou kunnen zijn: een felgroene weide met op de achtergrond de besneeuwde pieken van het Bighorn gebergte (sommigen van die toppen zijn meer dan 3000 meter hoog).

Als iedereen gedoucht en gepakt is, gaan we beneden ontbijten. En daar blijkt, dat het de keuken is, die het verschil maakt. In de Hampton Inn in Rapid City waren de biscuits altijd alsof ze net gebakken waren, hier kun je ze met een hamer als het ware niet kapot krijgen, zo hard! Maar ach, het is gratis en de koffie is lekker.

Net na tienen rijden we weg. Er ontstaat meteen een flinke ruzie tussen Katja en Saskia om wie er helemaal achterin moet zitten. Katja vindt het oneerlijk, dat Saskia dat nooit hoeft. Maar Saskia heeft last van wagenziekte en nog last van haar littekens van de operatie, dus ik heb besloten, dat zij deze vakantie niet achterin hoeft te zitten.

Katja besluit een aantal heel pijnlijke opmerkingen te maken tegen haar zusje en ook voor Rick en mij. Mijn bloed kookt zo'n beetje en dat laat ik haar merken ook. Ze heeft toch potverdorie een lekkere week in Mexico erop zitten, terwijl Saskia aan het bijkomen was van haar operatie!

Maar dan bedenk ik me, dat ik (tot mijn schaamte nu) op mijn zeventiende een hele Zwitserse vakantie voor mijn ouders heb verpest met mijn zure gezicht, en dat Katja daarbij nog heilig is. Het praat haar houding niet goed, maar ik dwing mezelf tot rust te komen en met wat rustig gepraat komt de waarheid er ook uit. Iemand op Facebook heeft een nare opmerking over Katja's uiterlijk gemaakt, waardoor haar stemming helemaal in de mineur is. Nog steeds geen vrijbrief om je zusje aan het huilen te maken, maar het laat wel weer zien hoezeer een achttienjarige, hoe ogenschijnlijk zelfstandig ook, toch nog een kind is.

Gelukkig bedaren de gemoederen na een rustig gesprek al gauw en kunnen we weer met een goede stemming verder rijden. We genieten allemaal van het uitzicht op de Cloud Peak en andere besneeuwde bergen. Deze vakantie zullen dat de enige echte bergen zijn, die we te zien krijgen. Jammer, want ik heb er altijd wel iets mee, net als met de zee.

De rit gaat verder over de I-90 terug naar het oosten. Het landschap wordt saai en vlak en boomloos, maar dan zien we weer kuddes pronghorn antilopen en herten in de velden lopen. Daarna zijn er opeens weer bizarre heuvels te zien. Ik bedenk me, dat een rit van oost naar west zeer interessant zou zijn! Al die wisselende landschappen en ook wel culturen, want de "cowboys" met grote hoeden, grote riemen en laarzen bijvoorbeeld zie je in ons gebied toch wel vrijwel nooit.

We zien bisons langs de weg grazen en meer pronghorn antilopen dan op welke andere vakantie ook. Ook staan er her en der weer mini ja knikkertjes in het veld. Hoe men weet, dat daar nu precies olie zit, is ons een raadsel.

Bij Moorcroft gaan we van de interstate af en via mooie wegen rijden we richting Devils Tower. We hebben dat monument net in de film Close Encounters for the Third Kind gezien. Rick vooral is zeer enthousiast over dit bezoek. Volgens hem (die nogal flair voor het dramatische heeft, toegegeven) kijkt hij hier al zijn hele leven naar uit.

We vragen ons allemaal af, wanneer we de monoliet voor het eerst zullen zien. Als dat, na een hoge heuvel overgegaan te zijn, gebeurt, slaakt Rick zo'n luide gil, dat ik ervan schrik! Het is daarna nog een flink stuk rijden, maar eindelijk komen we bij de ingang.


Alweer kan ik mijn America the Beautiful pas laten zien en bespaar ons zo $10. Deze vakantie hebben we al $45 bespaard met de pas en de vele keren, dat ik naar Great Falls ben geweest maken, dat de $80 er al ruimschoots uit is.

We parkeren bij het bezoekerscentrum, dat wat interessante informatie heeft. Deze berg heeft veel betekenis voor de verschillende indianenstammen uit de omgeving. Er staan overal borden om de gebedsdoekjes te laten hangen.

Voor de blanke ontdekkingsreizigers de naam "Devils Tower" verleenden aan deze bizarre formatie, heette hij op de kaarten "Bear Lodge". Ook de Indiaanse legende omtrent de formatie hebben allemaal te doen met een beer. De reden daarvan zijn de lijnen in de rots, die zouden zo de klauwmerken van een beer kunnen zijn.

De leukste vind ik van het meisje, dat zich plotseling alleen geconfronteerd zag met een beer. Ze rende en rende en opeens voelde ze de aarde omhoog gaan. De beer, gefrustreerd, probeerd bij haar te komen, maar zij ging hoger en hoger tot de "Great Spirit" haar kon oppakken. Pas toen de beer opgaf liet de Great Spirit haar weer gaan en keerde ze terug naar haar familie.

Wij gaan een deel van het pad rond de rots lopen. Voor het hele pad hebben we geen tijd, want we hebben nog meer op de agenda staan. Saskia heeft nog steeds last van haar littekens en pijn in haar buik, dus die blijft onderaan wachten. Ik durf dat niet te forceren. Rick zegt, dat ik haar niet genoeg dwing, maar waarom zou ik? Het is nog geen maand geleden, dat ze geopereerd werd, en zij voelt de pijn en het ongemak, wij niet. In het ziekenhuis werd ons al verteld, dat volledig herstel wel een paar maanden kan duren.


Na prachtige uitzichten gehad te hebben, het is werkelijk een bijzondere rots en het woud met naaldbomen eromheen zo vredig, hebben we allemaal honger! Het is ook al bij tweeen! Gelukkig is er net buiten het park een trading post. Daar vindt Rick een t-shirt en Saskia een korte broek en halen we eten. Het is niet meer dan hamburgers en hot dogs, maar de magen zijn leeg, dus goed genoeg.

Als we weer verder rijden hebben we een prachtig zicht op een groot onweer. Aanvankelijk lijkt het, dat het helemaal niet op onze weg ligt, maar na allerlei kronkels is het opeens voor ons. Uh oh! We willen wat mooie wegen rijden, maar met keiharde regen is daar natuurlijk niets aan.

Gelukkig zijn de weergoden ons gunstig gezind. We missen het onweer net, de interstate is nat en we zien een paar spectaculaire bliksemschichten, maar het drijft van ons weg. Wel maakt de donkere lucht, dat de felrode rotsen met het knalgroene gras nog sterker contrasteren. Een prachtig gezicht!

Net op tijd vertel ik Rick af te slaan naar de 14A, op de kaart aangegeven als een "scenic byway". Niet de snelste route naar ons doel, Deadwood, maar wel erg mooi, naar verluid. En dat blijkt waar.

We rijden door een diepe canyon, de Spearfish Canyon, met hoge gele cliffen begroeid met dennenbomen. Er stroomt een lieflijk beekje langs, denkelijk de Spearfish Creek. Dan komen we opeens bij de Bridal Veils Falls. Daar stoppen we voor foto's en de kinderen en Rick lopen naar beneden naar de beek.


Helaas begint het net te regenen en ik ben bang, dat mijn fototoestel nat wordt. Gauw gaan we dus terug naar de auto. De regen is net zo onverwachts als hij was begonnen, ook weer gestopt. De zon breekt door en we stoppen bij een kleine waterval, waar ook een mooie reflectie van de bomen in het water te zien is. Het is hier idyllisch mooi!

Dan verlaten we de canyon en rijden door naar Lead. Dit plaatsje heeft een mooi historisch centrum naar verluid, maar Rick heeft geen zin ervoor om te rijden. Hij heeft zijn zinnen gezet op het nabije Deadwood en het is al laat in de middag.

We willen wel graag een goudmijn bezoeken en stoppen bij de Broken Boot Gold Mine net voor de ingang van Deadwood. Helaas is de volgende rondleiding nog een half uur later en we willen die tijd niet kwijt. We werpen een blik in de mijn, maar de kinderen zijn er niet voor. Wie weet op een latere reis dan maar.

In Deadwood parkeren we bij het informatie centrum en halen daar een brochure met een wandeltocht op en een kaart van het geheel. We hebben besloten om hier een "old time photo" te laten maken en we worden naar Woody's gestuurd op Main Street.

Daar mogen we uitkiezen, welke achtergrond we willen. Keuzes zijn o.a. een bar, een hotel lobby, een saloon en meer. Wij kiezen er een in de "voortuin" van een ranch met zadel e.d.

Dan mogen we ons laten aankleden. De keuze is "Little House on the Prairie" (dus roesjes en kantjes) of "Fancy Wild West". Dat laatste wordt het dus. We kiezen allemaal hoeden uit, wat ik nogal moeilijk vind, want ik heb geen hoedengezicht. Maar uiteindelijk valt de keuze op een grote rode hoed (niet dat de kleur uitmaakt, want de foto zal in sepia zijn).

De meisjes en ik krijgen een lange jurk aangemeten en Rick en Kai worden respectievelijk als outlaw en als cowboy gekleed. Voor de verandering is het voor ons vrouwen makkelijker. Wij hoeven alleen de jurk aan, terwijl de mannen een heel pak aan wordt gemeten.

De fotografe doet erg haar best, moet ik zeggen. We besluiten niet de lieflijke waaiers vast te houden. Katja kiest een fles Jack Daniels whiskey en Saskia en ik krijgen pistolen in onze handen. Ha!

We doen een aantal poses en kunnen dan meteen beneden kijken naar de foto's. Die zijn veel beter, vind ik, dan de portretten, die we met Kerst hebben laten maken. We kiezen drie poses, een zonder te lachen (mijn favoriet), een lachend en een van de kinderen lachend. Die kunnen we over anderhalf uur ophalen.


Intussen gaan wij dan Deadwood verder verkennen. Bij het Gold Dust casino gaan Rick en ik "gokken" om te kunnen zeggen, dat we dat in Deadwood hebben gedaan. Tot onze verbazing mogen de kinderen gewoon naar binnen! Rick vergokt $2 en ik $3 aan de slotmachines. Hoe iemand hier hele dagen achter kan zitten is me een raadsel!

Dan halen we de auto op en rijden de heuvel op naar de begraafplaats, Mt. Moriah. Die ligt prachtig op een groene heuvel en we zien een paar herten met baby. Er zijn talloze graven, maar een aantal ervan zijn van befaamde of beruchte inwoners van Deadwood.

We betalen de $1 toegangsprijs en krijgen een krantje met informatie mee. Misschien ben ik wel morbide, maar ik vind het altijd interessant om over de levens van de doden te lezen. De graven, waar wij hier voor zijn, zijn van Wild Bill Hickok en Calamity Jane.

Die laatste wilde bij Wild Bill begraven worden, maar men twijfelt er sterk aan, dat die dat ook gewild had. Toch is haar wens ingewilligd. Over beiden is er heel wat te lezen, wat een leven in die tijd, die toch echt niet zo heel lang geleden is (als je het met de Europese geschiedenis vergelijkt)!

Wij rijden terug naar het stadje en gaan eten bij Diamond Lil's Sportsbar. Dit restaurant is van Kevin Costner. Alle gerechten hebben namen van zijn films en er zijn allerlei dingen te zien, inclusief costuums, van zijn films. Een miniatuur Planet Hollywood, dus.

De bediening is super, al heeft de serveerder een gebroken pols. Het eten, voor mij een tonijnsalade in een uitgeholde grote tomaat, is ook super! Saskia is de eerste, die opmerkt, dat een van de posters aan de muur in het Nederlands is! Leuk! Dit restaurant is een aanrader voor Deadwood, want de rest lijken althans allemaal buffetten en dergelijke om de gokkers maar plezier te doen. Ik kan niet wachten om Kevin Costner in zijn volgende film te zien: Swing Vote.

Na het ophalen van de foto's rijden we terug naar Rapid City. Daar komen we terug bij de Hampton Inn en krijgen een grote kamer op de derde verdieping. Eigenlijk wilden we onze vorige kamer terug, maar het hotel zit vol (er is een trouwerij). Helaas dus.

Rick en de kinderen gaan zwemmen, Katja kletst met haar beau en ik probeer Wendy te bereiken om te zien, waar we elkaar morgen kunnen ontmoeten. Ik doe er alles aan, bel haar mobieltje, maar krijg een voicemail, email haar, laat een berichtje achter op het weblog en bel zelfs de KOA, waar ik denk, dat zij vannacht zullen logeren. Geen succes! Hopelijk vinden we morgen een manier om elkaar te ontmoeten, want nu missen zou echt heel erg jammer zijn! (PS: ik heb een MSN berichtje, dat ze morgen gaan bellen, ik hoop het zo!0