Sunday, July 6, 2008

Door de Big Sky State

Helaas hebben we allemaal toch slecht geslapen vannacht, ondanks, dat iedereen zijn of haar eigen bed had. Mij wekten de treinen toch wel, maar de anderen hadden er vooral last van het warm te hebben. Saskia en Rick vooral waren urenlang wakker daardoor. De airconditioning in de kamer werkte niet goed en met zijn vijven wordt het dan al gauw heel klam en vochtig warm.

Rick is dan ook al om half acht op, tot mijn verbazing. Ik blijf nog een kwartiertje langer liggen, maar sta dan ook op. Dit hotel heeft geen fitnessruimte, dus ik gebruik mijn Fit Deck voor het eerst. Een half uur lang doe ik de oefeningen, alle spieren worden gebruikt.

We pakken alles in en gaan dan ontbijt eten. Ook hier is het gratis en best lekker (minder, dan de Hampton Inn, maar goed genoeg). De kinderen en Rick maken hun eigen wafels klaar en ik eet een hardgekookt ei en een bakje Special K cereal met melk.

Alleen kan ik de zout en peper niet vinden en denk, dat een vat op de tafel peper is. Dat blijkt echter kaneel te zijn. Zoals de man aan de tafel naast ons met leedvermaak opmerkt, dat smaakt niet goed met ei! Gelukkig heeft Rick het ware gevonden en ik neem een nieuw ei.

We vertrekken goed op tijd om half tien, want we hebben een lange rit voor de boeg vandaag. Al gauw rijden we Montana binnen, een staat, waar we deze vakantie alleen doorheen rijden, maar waar we wel meer tijd willen besteden. Het is een gigantische staat, wij schatten zo'n 700 mijl breed, afgaand op de interstates.

Het landschap hier is mooi glooiend met overal hooibalen. Rick en ik merken tegen elkaar op, dat we deze vakantie al meer hooi hebben gezien, dan in de rest van ons leven!

En dan rijden we opeens weer een badlands-achtig landschap binnen. De kleuren zijn prachtig en bij Glendive gaan we van de interstate af op zoek naar Makoshika State Park. Bijna rijdt Rick nog een familie kwartels aan, die heb ik echt nog nooit in het wild gezien!

Gisteren wilde Rick al foto's nemen van een van de treinen, maar het lukte hem niet. Nu ziet hij er een rijden en we volgen die even. Bij de spoorwegovergang zien we een auto staan en die blijkt van de man, die de wissel moet omzetten. Dat gaat hier nog manueel.

Gelukkig komt de trein onze kant op en Rick (en ik) krijgt zijn begeerde foto's. We zwaaien even vriendelijk naar de machinist en gaan dan verder. De goederentreinen zijn hier ontzettend lang en de hele dag zien we ze op verschillende plaatsen in het landschap rijden. Deze treinen zijn van BNSF, sommigen leeg, anderen gevuld met kool. In ons gebied zien we eigenlijk nooit goederentreinen, al zijn ze er wel.


Door het volgen van de trein hebben we niet op de borden gelet en we zijn het state park voorbij gereden. Gelukkig kan de Garmin ons erheen leiden. En dat is over een onverharde weg langs ranches, echt het wilde westen hier!

Bij het state park moeten we $5 in een envelop doen als toegangsprijs, omdat we niet uit Montana komen. Het is er vrij uitgestorven, al zien we een enkel tentje staan van een eenzame kampeerder.

Helaas willen we niet teveel tijd kwijt hier, want het is er prachtig. We stoppen bij een aantal uitkijkpunten, waaronder het "pine on rocks" uitkijkpunt. Dat is niet alleen heel mooi, maar ruikt ook lekker naar dennenbomen.


Na Glendive wordt de natuur weer heel wijds. Sommigen zouden dit saai noemen, maar wij vinden het interessant. Het is zo anders, dan wat wij in Virginia gewend zijn! Niet veel later zien we weer de geel en rood gekleurde heuvel in de verte.

We rijden over de Yellowstone rivier, waar Lewis en Clark ook ooit gelopen hebben. De velden zijn geel met golvend graan, wat ons alweer "America the Beautiful" doet zingen: "For amber waves of grain..."

De volgende "stad", waar we aankomen is Miles City. Dit is ook weer zo'n frontierstadje, gesticht door een generaal Miles, die hier kwam om de indianen in toom te houden. Wij rijden naar het "historische" gedeelte op zoek naar een restaurant.

Het centrum lijkt uitgestorven. We zien saloon na saloon, maar allemaal dicht. Ook de casino's zien er deprimerend uit. Ik zie hier zo outlaws en dames van slechte reputatie op straat lopen (maar ze zijn er niet (meer)).

Bij het "historische" Olive Hotel vinden we het Lindo Mexicaanse restaurant. Alles ziet er zo verlopen en vergaan uit, dat Rick opmerkt, dat we misschien de wormen uit onze taco's zullen moeten vissen.

Toch zijn we allemaal zo hongerig, dat we het erop wagen. En het blijkt een heel lekker restaurant te zijn! Iedereen, die er eet, behalve wij, kent elkaar zo te zien. We krijgen een bakje met chips en salsa en het eten is heel erg lekker! Beter, dan het Mexicaanse restaurant vlakbij ons, wat mij betreft. Rijd dus in Miles City voorbij de fast food ketens naar het centrum en geniet van een heerlijke maaltijd!

Door afwisselend landschap, heuvelachtig en vlak, maar altijd vrijwel onbewoond, rijden we verder. Dat hier vroeger indianen stammen leefden kan ik me zo voorstellen en ik vind het jammer, dat dat niet meer het geval is.

Na mijlen slaan we af naar het zuiden. We volgen nu de Montana 47 richting Hardin op weg naar het Little Bighorn National Battlefield. Daar mogen we met onze America the Beautiful pas gratis binnen, weer $10 bespaard.

Bij het bezoekerscentrum zien we een heel interessante tentoonstelling over de mensen, zowel Amerikaans leger soldaten als de tegenstanders Sioux en Cheyenne krijgers. De worsteling van de Indiaanse stammen om hun land te behouden is zo pijnlijk, al lezend gun ik de Indianen de grote overwinning bij deze veldslag helemaal!

Natuurlijk heb ik weleens van "Custer's Last Stand" gehoord en de naam Custer is in het gebied, waar wij deze week reizen, overal terug te vinden. Ik dacht, dat Custer de overwinning had behaald en daarom zo gevierd is hier. Maar het blijkt, dat hij juist het leven heeft gegeven hier.

Rick koopt een cd en we gaan langs de verschillende punten, waar gevochten werd, rijden. Waar soldaten sneuvelden staan witte stenen en waar tegenstanders sneuvelden bruine stenen met hun Indiaanse naam en Amerikaanse naam.

De kinderen zijn maar zeer matig geinteresseerd, maar Rick en ik vinden het fascinerend. Vooral omdat Custer overal als een held wordt afgebeeld, maar volgens de cd was hij, afgaand op archeologische materialen, een gewoon mens, die, wetend, dat hij verslagen was, wilde vluchten. Niets "last stand", hij had gewoon geen kans en in korte tijd werd zijn hele regiment de pan in gehakt.

Wij bevinden ons in het Crow Indianen reservaat, die destijds de helpers van het Amerikaanse legers waren tegen hun Indiaanse vijanden. Ook nu nog geven de Crow rondleidingen hier en van sommigen van de rangers denken we ook, dat ze Crow zijn.


Als laatste parkeren we de auto (de kinderen blijven erin) en Rick en ik lopen de heuvel op. Daar bekijken we het Indiaanse monument, wat ik interessant vind, want niet alleen staan de gevallenen van de Sioux, Cheyenne en Arapaho erop, maar ook van de Crow, die de tegenstanders waren.


Aan de overkant van de weg ligt het monument voor de gevallenen aan de Amerikaanse kant. Daaronder in de heuvel liggen de meesten van Custer's mannen begraven. Hijzelf is naar Westpoint verplaatst en ligt daar nu. Het is allemaal interessant en indrukwekkend, ik ben blij, dat we dit gezien hebben.

Wij zetten onze tocht naar Sheridan voort. Het gebied wordt steeds heuvelachtiger en er staat een bordje "Bighorn Mountains". In de verte zien we ook besneeuwde toppen, want dat gebergte is flink hoog, 3000+ meter.

Tegen zevenen arriveren we bij de splinternieuwe Hampton Inn (ze zijn een maand open) in Sheridan. We krijgen een lekker grote kamer, met extra bed, zodat we, zoals ik Rapid City, vier bedden zullen hebben. Hampton Inn wordt snel mijn favoriete hotel om te logeren!

Saskia heeft erge hoofdpijn en blijft op bed liggen. De rest van ons gaat eten bij de Sanford Pub and Grub in het centrum. Deze keten hebben we ook al in Rapid City gezien en het lijkt ons nu leuk die uit te proberen.

Het is een gezellige pub en ze hebben een uitgebreid menu. Het is wel wat zwaar voor mijn smaak, want ik vind gegrilde gerechten het lekkerst. Toch bestelt Rick de potato skins, aardappelschillen met kaas, en ik kan daar ook niet vanaf blijven. Kai en Katja bestellen mini corn dogs, ook super lekker.

Als hoofdgerecht nemen Rick en ik hetzelfde: een steak (ja ja, maar verder is alles of gefrituurd) met jalapeno smaak. Het duurt allemaal heel erg lang. We krijgen eindelijk onze salades en Rick bestelt maar snel Saskia's gerecht om mee terug te nemen.

Terwijl we wachten horen we opeens het noodsignaal voor weersomstandigheden. Eerst denk ik, dat het om een tornado gaat en dan zou ik het zeker niet leuk vinden om Saskia alleen op de hotelkamer te hebben. Gelukkig is het slechts een ernstig onweer. En dat is inderdaad flink, de stroom gaat zelfs even uit. Maar we hebben (veel) erger meegemaakt.

Met Saskia's eten vertrekken we en gelukkig is het weer droog. Hopelijk zullen we vannacht allemaal goed slapen, aan de bedden zal het niet liggen, de Hampton Inn heef super lekkere bedden en er rijden hier geen treinen langs!

9 comments:

Anonymous said...

Montana lijkt me ook een mooie staat om eens te bezoeken. Daar kun je volgens mij heel goed het Wild West-gevoel vinden.

Grappig dat je over Custer schrijft; daar heb ik onlangs een artikel overgelezen.

Goede nacht gehad, ondanks het onweer?

Anonymous said...

Ik vind het ontzettend leuk om jullie reisverslag te lezen. Ik heb zelf een half jaar in Moscow, Idaho gezeten en ben ook die kant opgeweest voor vakantie.
Die treinen zijn super lang. We hebben er een keer een gemeten die stil stond, die was ongeveer 3 mile.

Fijne vakantie nog!
Hester

Annemiek said...

De kinderen steken er wellicht wat van op al doen ze ongeinteresseerd. Dit zijn toch de dingen waarover ze op school geleerd hebben.

Annemiek said...

De kinderen steken er wellicht wat van op al doen ze ongeinteresseerd. Dit zijn toch de dingen waarover ze op school geleerd hebben.

Anonymous said...

Heel leuk verslag weer, 'k spiek elke dag weer even voor jullie avonturen.
Tja, die treinen..... Tijdens onze vakantie in het Zuid-Westen hebben wij ook div. overnachtingen gehad waar we aldoor wakker werden van de toeterende treinen. Er was zelfs 1 hotel waar je bij de receptie oordopjes kon krijgen, maar dat helpt geen zier, haha!
Hampton Inn en ook de Comfort Inn waren bij ons favoriete hotels.
Nog veel plezier tijdens de rest van de reis gewenst!

Anonymous said...

Mooie staat hè Montana. Wij mogen er volgende week ook weer een stukje doorrijden, ik verheug me er nu al op.
Hoewel het me wel eenzaam lijkt om te wonen.

Marjon

Anonymous said...

Wat een interessant en boeiend verslag heb je geschreven over dat stukje Montana.

Ik ben altijd al geboeid geweest door de geschiedenis van o.a. Custer. Ik wist dat hij daar het leven heeft gelaten en in de pan is gehakt met zijn leger.

Als wij zo'n lange trein zien, gaan we altijd wagons tellenn. Meestal zijn er plm 100.

Ik zie al weer uit naar je verslag van morgen.

Gr. van Marjan

Anja said...

Die treinen hoor je hier ook altijd en ze zijn inderdaad superlang.
Veel plezier morgen!

Anonymous said...

Hoe raar de dingen soms lopen. Ik las tijdens de middagpauze jouw relaas met o.m. de opmerking over Lewis en Clark, en laat ik nu net vandaag beroepshalve een tekst moeten nalezen over Meriwether Lewis (en zijn compagnon William Clark)