Thursday, July 3, 2008

Geen vuurwerk, maar wel een superdag

Met ijzeren zelf-discipline hijs ik mezelf net voor achten het bed uit. We zijn al meteen gewend aan de twee uur tijdsverschil, terwijl ik eigenlijk had gehoopt, dat iedereen daardoor eerder naar bed en vroeger wakker zou worden. Niet dus!

Gisteravond kwamen de tieners en Rick pas terug, toen ik al in slaap was. Rick is dus niet echt blij als ik hem, zoals afgesproken, wakker maak voor ik naar boven ga. Maar zij beginnen aan hun douches, terwijl ik loop te zweten op de lopende band en elliptische machine! Voor mij, die gewend is meer dan een uur te sporten, is het halve uur wel zo voorbij, dat is dan wel weer fijn.

Het is buiten nog flink bewolkt en heiig. Dat laatste komt, horen we op de radio, omdat er bosbranden in Canada zijn en de wind staat deze kant op. Die rook reist wel ver, want er zit nog een hele staat tussen voor de Canadese grens! Die branden moeten dus wel flink zijn.

We eten weer gauw ontbijt in het hotel en om half tien zijn we klaar om op weg te gaan. Ik bel de Best Buy om te kijken, of ze het onderdeel voor onze GPS al binnen hebben, maar dat is niet het geval. Er wordt plechtig beloofd ons te bellen, zodra dat wel zo is, en dat gebeurt een aantal uren later ook keurig. Wat dat betreft is het hier wel echt small town America, want degene, waarmee ik sprak, wist zelfs zonder het op te zoeken onze achternaam. Ga daar maar eens aan bij de Best Buy in Tysons Corner!

Na een stop bij Starbucks voor koffies en water rijden we gauw door naar Mount Rushmore. Het lijkt helemaal niet druk, dus we hebben goede hoop. Zelfs in Keystone, aan de voet van de weg naar het Memorial, is het niet superdruk.

Maar dan keren we de weg naar Mount Rushmore op en de moed zakt in onze schoenen! Tot aan de voet van de berg staan mensen geparkeerd, er is om half elf geen plekje meer ver. Drommen lopen de twee mijl naar boven met koelboxen en stoelen etc.

Wij zitten in een file en kunnen niet terug. We zien de hoofden van de presidenten dus heel goed en nemen allerlei foto's. Maar we kunnen een parkeerplaatsje wel vergeten! Ook terug naar beneden zijn mensen tot mijlenver geparkeerd. Onvoorstelbaar! Om half elf is er al geen mogelijkheid meer om dit spektakel mee te maken!


We besluiten er dan ook verder geen moeite voor te doen en Mount Rushmore dinsdag te gaan bezoeken (morgen zal het ook superdruk zijn voor Independence Day). We stoppen voor een pitstop bij de Rushmore KOA. Voor de kampeerders, deze ziet er erg leuk uit! We kopen ook wat snacks en overheerlijke fudge, die we in de auto opeten.

Dan bespreken we de rest van de dag en besluiten eerst naar Wind Cave National Park te gaan. Die grotten intigreren ons allemaal. Doordat ik niet op de kaart kijk komen we per ongeluk op de langzame route erheen terecht.


Die loopt door Custer State Park en is wel prachtig, maar duurt twee keer zo lang. Pas na twaalven komen we bij het Visitor Center aan. Gelukkig kunnen we kaartjes krijgen voor Natural Entrance Tour van tien voor half twee. Die zal een uur en een kwartier duren en diep de grot in gaan.

We hebben net iets minder dan een uur, dus geen tijd om ergens te gaan lunchen. Gelukkig zijn er automaten met sandwiches en een paar magnetrons. Mijn honing-mosterd kip sandwich is nog best redelijk te pruimen ook.

Tien minuten voor de rondleiding begint zijn we paraat. Mike, de National Park ranger, komt om ons mee naar beneden te nemen. Hij vertelt wat interessante feiten voor we op weg gaan. Zo is Wind Cave (de naam heeft het, omdat er wind blaast door de vele tunnels van de grot) de vierde langste grot ter wereld met tot nu toe 128 mijl ontdekt (dat is bijna 200 kilometer!). Interessant vind ik ook, dat Jewel Cave National Monument de tweede langste grot ter wereld is en die is hier minder dan een uur vandaan! En nummer een is ook in de VS: Mammoth Cave in Kentucky!

We lopen naar de ingang en Mike laat de oorspronkelijke ingang zien. Dat is een gat niet wijder dan een halve meter! Het lijkt te nauw om een persoon door te laten, maar dat is dus wel gelukt. Tegenwoordig zijn er nog allerlei mensen bezig de rest van deze grot te ontdekken. Er is dus meer, maar hoeveel is onbekend.

We lopen eindeloos veel trappen af (bij elkaar 300 treden, gelukkig allemaal naar beneden). Na de eerste paar krijg ik voor het eerst in mijn leven een claustrofobisch gevoel. Het idee zover onder de aarde te zijn en slechts een nauwe trap terug naar boven bevliegt me. Gelukkig gaat het gauw weer over!


Boxworks

In Virginia hebben we ook heel wat grotten, maar die zijn wijder. Daar heb ik dat gevoel nooit gehad. Deze grot voelt sowieso meer alsof we echt aan het ontdekken zijn. Hij is donker en je krijgt zeker een gevoel voor wat de originele ontdekkers moesten meemaken. Heel indrukwekkend allemaal en de boxwork formaties (net als doosjes) en popcorn zijn mooi.

Een ander verschil met de Virginiaanse grotten is, dat er geen gekleurde lichten zijn, geen manier om formaties nog mooier te laten zijn. Dit is de rauwe grot. We zien ook overal tunnels, die naar andere kamers zouden kunnen leiden. Fascinerend! Voor we het weten zijn we bij de lift, die ons weer terug naar boven zal brengen. Niet voor niets is dit een nationaal park, zowel boven als onder de grond!

Wij rijden terug en gaan naar het Crazy Horse Memorial. We betalen de $27 voor de auto en rijden naar het bezoekerscentrum.

Daar zijn we nog geen grein dichter bij het Memorial en zien, dat we nog eens $4 per persoon zullen moeten betalen voor een bus naar de voet van de heuvel. Het is bij vieren en vooral de kinderen willen heel graag goud gaan pannen.

Aan de dame achter het loket vraag ik, hoe lang de busreis zal duren. Ze vraagt of we de film binnen al hebben gezien. Ik antwoord, dat we daar geen tijd voor hebben. Ze blijft erover zeuren, dat dat eerst moet, en ik moet toegeven, dat ik geergerd reageer. De kinderen en Rick weten niet wat ze willen, Kai en Saskia willen per se niet, Rick zegt niets en Katja vertrekt. Mijn ergernis graad staat op 100!


Zonder kaartjes te kopen lopen we het bezoekerscentrum in en ik ga maar naar de wc om af te koelen. Eigenlijk wil ik namelijk wel graag mee met de bus, maar ik snap ook, dat de kinderen het goud pannen niet willen missen. Ik denk met de ideale oplossing te komen: we nemen een kaartje, waarmee we naar Crazy Horse terug kunnen keren en gaan eerst goud pannen en dan terug. Het hele gezin gaat daarvoor.

In Hill City is het even zoeken naar de Wade's Gold Mill. Ik vraag de weg bij een restaurant en dan zijn we er zo. Het is duidelijk een familiebedrijfje (we hebben andere advertenties gezien van grotere bedrijven en dit is net leuk) en voelt erg authentiek aan.

Bob checkt ons in en we betalen $7 per persoon om te leren pannen. We krijgen ieder een potje met onze naam met zand en zeker zeven korrels goud erin. Buiten leert Bob ons hoe we die zeven korrels eruit moeten zeven. Wat een gedoe voor die goudzoekers van een eeuw geleden, zeg!

Als we allemaal onze zeven korreltjes hebben gezeefd en die in een potje met water hebben gedaan, beginnen we aan het echte werk. Naast het huis ligt een berg stenen en gruis, die ze uit hun mijn hebben gehaald. Die mijn ligt dicht bij Custer en is niet voor het publiek toegankelijk.

Wij moeten allemaal onze pan half vol scheppen en gaan dan naar het beekje om te zoeken naar goud. Ik vind heel wat kristallen in mijn pan en ook heel wat granaatjes (de geboortesteen van januari), maar helaas geen goud. Ik vind het wel heel ontspannend hier in de mooie natuur met zo'n kabbelend beekje, onze handen en voeeten erin.


Van ons vijven vindt alleen Katja wat goud. De rest heeft een heel aantal granaaten. Dit alles heeft tot mijn verbazing twee volle uren in beslag genomen. Het moet gezegd, dat de mensen, die er werken, alle tijd namen om te helpen. Vooral Saskia kreeg 100% attentie. Echt de moeite waard, deze Gold Mill!

Het is inmiddels bij zessen en niemand heeft meer zin om terug te gaan naar Crazy Horse. De paar foto's, die we hebben genomen, moeten dus maar genoeg zijn. In ieder geval hebben wij ruim bijgedragen aan het monument, gezien het feit, dat we nauwelijks van de faciliteiten gebruik hebben gemaakt. Maar ja, keuzes moeten soms gemaakt worden.

In Hill City parkeren we en gaan naar de Whitakers juwelier. De meisjes en ik zijn geintrigreerd door het Black Hills Gold. Dat heeft namelijk verschillende tinten (groen en roze, door o.a. koper te mixen met het goud).

Het blijkt alweer een familiebedrijf met honden en katten, dus de kinderen willen niet meer weg. Ik vind een heel leuke armband van zilver en de typische roze en groene druiveblaadjes en druiven. De meisjes vinden oorbelletjes met hetzelfde patroon, dat typisch is voor dit gebied. Wij hebben onze souvenirs!

Daarna lopen we winkel in winkel uit om te kijken of Kai en Rick iets van hun gading kunnen vinden. Maar dat blijkt niet zo makkelijk oftewel onmogelijk. Dus strijken we neer om te gaan eten bij de Bumpin' Buffalo.

Katja en ik gaan eerst en kijken of het leuk is op het dak. Maar het menu daar trekt ons niet, dus gaan we terug naar het gewone restaurant. Het eten is lekker, Katja en ik bestellen hetzelfde. Eerst een garnalencocktail met vijf reuze garnalen.


Daarna een bisonsteak, helemaal zonder gedoe en precies goed gegrild. Ik ben geen vleesliefhebster, maar de afgelopen paar dagen was er niet veel keuze. Toch was het iedere keer (behalve gistermiddag) zeer lekker! Toch tel ik altijd mijn gelukkige sterren (ok, vertaling van een Amerikaans gezegde), dat wij zoveel verschillende cuisines hebben om van te kiezen thuis!

Rick brengt ons naar het hotel en rijdt dan door naar Best Buy. Hopelijk hebben we morgen weer een GPS, hoe kun je aan moderne technieken verslingerd raken?

Met zijn allen kijken we op de tv uiteindelijk om kwart over negen naar het vuurwerk bij Mount Rushmore. Dat duurt bijna een half uur en is inderdaad zeker heel erg indrukwekkend. Toch krijg ik het gevoel, dat wij het op zijn best bekijken, zeker als de nieuwslezer verkondigt, dat de laatste persoon daar tegen drie uur vanochtend (!) zal vertrekken!!!

10 comments:

Anja said...

Wat leuk dat goud zoeken, het ziet er heel ontspannend uit.

Ik zou ook last krijgen van claustrofobie in zo'n grot.

Mooie foto van Mount Rushmore!!

Anonymous said...

Grotten, ik moet er niet aan denken. Knap dat jij er wél in geweest bent. Leuk dat goud zoeken, maar jammer dat jullie niet een flinke klomp gevonden hebben.

groetjes, Ineke

Anonymous said...

Ah, wij zijn dus niet de enigen die op reis weleens "ruzie" krijgen. Zeker als je met zijn vijven bent, is het weleens moeilijk om unaniem voor hetzelfde te kiezen.
Maar jullie hebben de goede keuze gemaakt, zo te lezen. Dat goud zoeken lijkt me super.

Met navigatie ben je snel verwend, hè? Voor we het hadden, leek het me overbodige luxe. Nu lijkt het me zonder maar behelpen.

Annemiek said...

Maar goed dat jullie niet op dat vuurwerk gewacht hebben.
Soms denk ik wel eens dat reizen makkelijker was toen ze kleiner waren dan met tieners die elk hun eigen mening hebben :)

Anonymous said...

Hier in NL vanmorgen een stukje gezien op het nieuws, van het grote vuurwerk spectakel bij Mount Rushmore. Jammer dat je geen grote goudklomp hebt gevonden;-)
Goede reis verder en geniet ervan!

Anonymous said...

Leuk dat goud zoeken. Wij hebben dat destijds ook gedaan in Columbia, CA. Ook wij hadden slechts een paar flintertjes.

Jammer van het vuurwerk, maar op tv was het vast ook erg mooi! En om nou pas om 3 uur 's nachts terug te keren...

Anonymous said...

Wat verwen je ons weer met je lange verhalen Petra, leuk!
Jammer dat het zo enorm druk was bij Mt Rushmore, maar eerlijk gezegd vonden wij het niet heel bijzonder. De beelden natuurlijk wel maar alles eromheen niet.

Die grotten zou ik niet eens ingegaan zijn, dapper hoor.

En wat gaat Kai ontzettend op Rick lijken zeg, op die foto is dat heel goed te zien. Ze hebbne precies dezelfde "smile"

Nog veel plezier

Marjon

Anonymous said...

Grappig dat goud pannen. Dat is nou iets wat wij nog nooit hebben gedaan.
Ik denk dat het een goeie beslissing was om het vuurwerk voor de TV te zien. Anders was het meer filerijden geweest die dag.
Wat een superlang verslag heb je weer gemaakt. Heerlijk!
Groetjes Marjan

DixieChick said...

Haha, ik herken het gekibbel over wat iedereen wil zo goed! Wij hebben dat zo nu en dan ook, vooral met de kids die soms echt nergens zin in lijken te hebben. Maar gelukkig is het toch nog redelijk opgelost.
Het goudpannen ziet er leuk uit hoor!

Anonymous said...

Lijkt me superleuk om eens te doen in zo'n riviertje met je benen en een goudpan in je handen.

Ben 1 x in een grot geweest maar krijg het heel benauwd ervan. Doe het liever niet meer.