Wednesday, July 2, 2008

Naar Nebraska en terug

Na een heerlijke nacht onder het dekbed van de Hampton Inn ben ik om kwart over zes klaarwakker. Met de anderen heb ik (de vroege vogel) afgesproken, dat ze om acht uur zullen opstaan.

Stilletjes kleed ik me in mijn sportkleding en ga eens kijken hoe de sportkamer er in dit hotel uitziet. Deze heeft uitzicht op het zwembad. Er staan twee lopende banden, een elliptische machine en een fiets. Ik neem de elliptische machine, kies een heuvelprogramma en al lezend zit een half uur er zo op. Na nog wat push ups en buikspieroefeningen loop ik weer naar beneden. Onze kamer ligt ideaal, naast het zwembad en de kamer met toestellen ligt er recht boven.

De hele familie ligt nog in diepe rust, dus ik ga maar douchen. Buiten ziet het er niet zo mooi uit en een check op de computer leert, dat het vandaag bewolkt zal zijn met regen- en onweersbuien. Niet bepaald goed weer om de natuur in te gaan dus.

In overleg met Rick besluit ik het plan voor vrijdag en het plan voor vandaag om te draaien. De weersvoorspellingen voor vrijdag zijn stukken beter. Vandaag zullen we dus richting Nebraska gaan. De dingen, die daar te doen zijn, zijn niet zo weersafhankelijk.

Deze Hampton Inn is een heerlijk hotel. Niet alleen hebben ze ontzettend lekkere bedden, maar ze serveren ook een heel redelijk gratis ontbijt. Er zijn biscuits, English muffins en andere ontbijtbroodjes en muffins, cereal, vers fruit (aardbeien!), ei, sausage en meer.

Bovendien komt hun koffie in twee sterktes, regular en robust, waarvan de laatste lekker sterk is. En Rick staat bijna te dansen, want het theemerk, dat ze bieden, is Pickwick!

Terwijl we daar zitten, zien we, dat een man zijn bord hoog opstapelt en in een keer al het ei opmaakt! De vrouw, die in de keuken werkt, verontschuldigt zich tegen de dame achter hem en zegt over een paar minuten meer te hebben. Ze vertelt, dat sommige mensen wel vier of vijf keer op komen laden! Dat zijn dan zeker degenen, die nauwelijks kunnen lopen van het overgewicht. Zo zie je maar, mensen, die iets wat gratis is, misbruiken, heb je overal.

Na Katja's douche en ontbijt kunnen we eindelijk op weg gaan. Het is inmiddels al tegen tienen, later dan ik gehoopt had te vertrekken. Dat vind ik moeilijk op deze vakanties, mijn geduld bewaren als ik allang klaar ben en de anderen nog allerlei ditjes en datjes moeten doen.

Nu we geen GPS hebben en geen kaarten besluiten we te kijken of we bij het benzine station kaarten kunnen vinden. De Exxon naast het hotel brengt uitkomst, ze hebben een goede kaart van de omgeving. We zijn ook van plan naar Nebraska te gaan en daar is geen kaart van, dus die denken we later wel te kopen.

Verderop zien we een drive thru Starbucks en Rick kan dat niet weerstaan (ik heb al drie koppen "robust" koffie met hazelnoot half and half op, dus genoeg caffeine voor nu!). Saskia klaagt over autoziekte en misselijkheid en laat er nu aan de overkant een Walgreens zijn! Na haar ook een pilletje Dramamine te hebben gegeven gaan we eindelijk serieus op weg.

In het begin is het een en al reclamebord langs de wegen, maar al gauw rijden we het Black Hills National Forest in. De Black Hills lenen hun naam aan de vele naaldbomen, die de heuvels een bijna zwart aangezicht geven.

In een van onze reisboeken lees ik over een legende van Paul Bunyan en Babe, the Blue Ox. Deze heel Amerikaanse legendarische figuren kom je overal in dit land, waar er een natuurlijk wonder is, tegen. Ze hebben te maken met de creatie van de Grand Canyon, de Grote Meren en dus ook met de Black Hills. Die zijn namelijk, waar de grote blauwe os uiteindelijk begraven zou zijn. En de rivieren hier zijn de tranen van Paul Bunyan. Leuk, toch, zulke folklore?

We rijden via Keystone, waar we even uitstappen voor een pitstop en wat foto's met de meisjes op een enorme houten stoel, naar Mount Rushmore. Hier is ook het Borglum (beeldhouwer van Mount Rushmore) museum, maar we besluiten dat over te slaan.

En dan zien we opeens de hoofden van de presidenten voor ons! Het weer is bewolkt en de belichting slecht, maar het blijft indrukwekkend. Natuurlijk nemen we toch de nodige foto's. De bedoeling is, dat we morgen een uitgebreider bezoek maken, hoewel we ons oorspronkelijke plan om het vuurwerk daar te gaan bekijken waarschijnlijk zullen moeten laten varen. Hoe graag we het ook zouden zien, de opofferingen zouden wat te veel zijn, denken we nu.

Overal wordt gezegd, dat je dan al om 11 uur 's ochtends aanwezig moet zijn en ten eerste zouden we niet weten, wat we al die uren zouden moeten doen en ten tweede is er zoveel meer te zien en doen hier! Bovendien zullen er zoveel mensen zijn, dat het een tijd zal duren om terug naar het hotel te komen. Jammer, maar (tenzij er iets onverwachts gebeurt) helaas.

Wij rijden door naar het Custer State Park. We komen door een nauwe uit de rots gehouwen tunnel, waar vast de grote campers, die we overal zien, niet door kunnen! Net voor de Needles Highway, die we hopelijk volgende week zullen rijden, slaan we af naar het zuiden. Vandaag is er toch weinig te zien door de laaghangende bewolking.

De natuur is hier prachtig, maar iedereen begint zich wat te vervelen. Rick looft een dollar voor degene, die het eerst een prairiehondje ziet. Kai heeft inmiddels al een aantal herten aangewezen en zegt een prairiehondje te zien, maar die telt niet, want meer dan een persoon moet ze zien.

Even later moeten we toegang betalen voor het Custer State Park en die bedraagt $12. Maar het zal geldig zijn tot en met 8 juli, precies goed, want die dag hebben we gepland er weer heen te gaan. We krijgen een gele sticker op het raam en mogen doorrijden.

Meteen na de ingang zien we een bambi met moeder, dat begint al goed! De weg, die we rijden vanaf de 16A bij Mount Rushmore is (voor degenen, die op de kaart meekijken) 87 - 89 - 16A - 87. Het is lieflijk landschap met mooie beekjes langs de weg.


We rijden bijna ongemerkt Wind Cave National Park binnen en daar staat een bord, dat bisons gevaarlijk kunnen zijn. Dat belooft wat! En dan opeens zegt Saskia: "Een prairiedog!" en zijn we bij een prairie dog town beland. Tientallen kleine marmotachtige diertjes "blaffen" naar elkaar, want wij mensen komen te dichtbij.


Ze zijn veel kleiner, dan ik had gedacht (maar dat komt misschien ook, omdat ze verder weg zijn, bij de zoo leken ze veel groter). En hoeveel foto's kun je van deze kleine schatjes nemen? Eindeloos veel! Hopelijk zijn er een paar gelukt, want ze zijn razendsnel!

Niet veel later stuiten we op een enorme kudde bisons. Ze staan vlak langs de weg en steken ook regelmatig over. Er zitten een heel aantal kalfjes bij en alweer werken de fototoestellen overtijd!


Het is inmiddels al bij enen en de magen beginnen te knorren. We bespreken met zijn allen onze route, want iedereen is zo gecharmeerd van de dieren, dat ze eigenlijk niet zover Nebraska in willen gaan als gepland (Carhenge was ons oorspronkelijke doel). Mij maakt het niet uit, zolang ik maar kan zeggen, dat ik in Nebraska ben geweest. We besluiten dus de grens over te gaan en dan weer terug te keren.

Het dichtstbijzijnde plaatsje is Hot Springs. Hier zijn inderdaad hete bronnen, waar een heel waterpark omheen is gebouwd. Dat bezoeken we niet, maar we willen wel lunchen en stoppen bij Dale's Family Restaurant tegenover het park (naderhand zien we, dat we beter door hadden kunnen rijden).

We krijgen een tafeltje achterin en moeten lang wachten op service, terwijl anderen, die later kwamen, wel bediend worden. Ik ga uiteindelijk vriendelijk (echt waar!) vragen, of ze onze bestelling op kunnen nemen, omdat we haast hebben. Dat gebeurt dan ook wel meteen.

Het eten komt daarna ook vrij snel. De meisjes en ik hebben ook een salad bar erbij genomen voor $3 extra, maar achteraf hebben we daar spijt van. Die stelt absoluut niets voor! De beloofde (met een kaartje) broccoli en bloemkool en veel meer dingen zijn er niet. We krijgen rauwe worteltjes, erwtjes en wat cottage cheese en dat is het wel.

De rest van de maaltijd is ok. Rick en ik hebben (zeer wel doorgrilde, op het verbrandde af) buffalo burgers en de anderen club sandwiches. De mayonnaise, die we bij de frietjes hebben gevraagd maakt veel goed. Advies: rij door het stadje Hot Springs in, want daar zijn, zo te zien althans, veel leukere restaurants!

We hebben dus besloten nu naar Nebraska door te rijden, dat is ongeveer 35 mijl verderop (zo'n vijftig kilometer). Onderweg zijn we blij met deze beslissing, want al gauw wordt het landschap heel erg saai! Echt prairie is het, zodra we de heuvels uit zijn. Zo af en toe een ranch en wat vee, maar verder niets! Hoe leven de mensen hier, vragen we ons af, zonder supermarkt, dokter, ziekenhuis of wat ook in de nabije omgeving?

Borden geven aan, dat we langs het Buffalo Gap National Grassland rijden. Een en al gras is het, onvoorstelbaar, wat een vlaktes met helemaal niets anders!

Al gauw zien we de borden, die de grenzen tussen de staten aangeven. Nebraska heeft als logo "The Good Life", waarvan wij maar een graantje (bijna letterlijk) meepikken. Dat van South Dakota zegt "Great Faces, Great Places", met Mount Rushmore erop. Beide borden zijn doorzeefd met kogelgaten. Welcome to the Wild West!

We rijden nog even door Nebraska in tot Rick kan omkeren. De lucht, die al nooit echt vrolijk eruit zag vandaag, is nu wel heel erg donker en al gauw plenst het. Misschien is het door de regen, maar we missen onze afslag terug naar Hot Springs en komen daar pas tien mijl later achter! Oeps!

Gauw maken we rechtsomkeerts, want we willen naar de Mammoth Site daar. Gelukkig is de regen inmiddels weer opgehouden en het blijkt daar toch allemaal binnen te zijn (logisch ook wel, want de weersomstandigheden zouden natuurlijk invloed hebben op de blootgelegde skeletten).

De kaartjes voor een familie van vijf kosten $30 (familielidmaatschap, individueel zou duurder zijn). We kijken een korte film over de geschiedenis van de verschillende mammoetsoorten (ik dacht altijd, dat er maar een was, weer wat geleerd). Daarna begroet Daniel ons hartelijk en neemt ons mee voor een rondleiding.

Wij zijn hier tijdens de enige maand, dat er vrijwilligers bezig zijn aan de excavatie. In die maand ontdekken ze genoeg materiaal om er de rest van het jaar mee bezig te zijn! Deze put met fossielen, die door natuurlijke omstandigheden is ontstaan, heeft nog minstens twaalf meter te gaan, de ware diepte is niet bekend.

Het is enorm interessant allemaal! Er zijn ettelijke skeletten van mammoeten gevonden, allemaal mannelijk (de vrouwtjes stootten de jongere mannetjes uit de kudde). Het merendeel is Colombiaanse mammoet (wist niet eens van het bestaan af) en een paar de ons bekende wollige mammoet. Ook de kinderen luisteren ademloos, want dit is geschiedenis in werking!




Katja mag met een mammoetkaak rondlopen, zodat iedereen hem kan voelen. Ze doet dat op haar gewoonlijke spontane manier. Heel leuk om te zien, hoe anders mijn dochter is dan ik op die leeftijd!


Na de rondleiding kijken we nog wat rond, maar rijden dan gauw terug naar Wind Cave NP. We willen wel graag de grotten in. Helaas gaat dat niet lukken, want er zijn nog maar drie plaatsen vrij vandaag. Men raadt ons aan 's ochtends terug te komen. Gelukkig hebben we nog een aantal dagen, waar we dit in kunnen passen, want vooral Rick en Kai willen graag naar beneden hier.

Het is nu dus tijd om terug te gaan naar Rapid City. Misschien maar goed ook, want iedereen is moe. We nemen de "snelweg" (zo af en toe vierbaans) terug en Rick moet op het laatste moment nog een paar herten ontwijken. Oef!

We rijden door Custer en Hill City, allebei leuke plaatsjes, maar willen in Rapid City gaan eten. In een boek vind ik het Landmark Restaurant, maar daar blijkt een nieuwe chef aan het werk te zijn, die alleen maar hamburgers kan maken. Daar vind ik dus niets aan en dat weet Rick ook.

Gelukkig zien we vlak ernaast het Wine Cellar restaurant. Dat blijkt een schot in de roos! Lekkere, gewaagde gerechten met ongewone ingredienten, precies mijn (en Katja's) ding. Bovendien blijken ze een heerlijke rose te hebben. Ik had zo'n restaurant hier eigenlijk niet verwacht.

Vooraf bestellen we een quesadilla met brie en peer en gevulde eieren (heel anders, dan ik ooit hiervoor heb geproefd). Als hoofdgerecht neem ik de tournedos met blauwe kaas, die komt met lekkere aardappeltjes en verschillende gegrilde groentes. Ook de gerechten van de anderen zijn exquisiet voorbereid. Wie had dat hier verwacht? Dan moet ik er ook nog bij vermelden, dat Amy, de serveerster, een "can do girl" is. Zeer grote aanrader, dus, dit restaurant (niet goedkoop, maar het geld waard).

Terug in het hotel gaan Rick, Katja en Kai naar de film, Hancock. Saskia gaat even zwemmen, terwijl ik mijn blog bijwerk. Ik ben benieuwd, wat morgen zal brengen. Ik zie ons niet de hele dag bij Mount Rushmore rondlummelen om het vuurwerk maar te kunnen zien, maar wie weet.

11 comments:

Anja said...

Wat een heerlijk reisverslag weer!
Heel herkenbaar, je geduld bewaren terwijl jezelf al lang klaar bent en de jeugd nog allerlei ditjes en datjes moeten doen.
Ik ben benieuwd naar de foto's van Mount Rushmore morgen,wij hebben dat ook op ons verlanglijstje staan.
Veell plezier!!

Anonymous said...

Leuke dag hebben jullie gehad!

Ik krijg steeds meer zin om een volgende reis ook naar de Dakota's te gaan.

groetjes, Ineke

Anonymous said...

Fantastisch! Wat hebben jullie ontzettend veel gezien. Zo indrukwekkend.

Anonymous said...

Hoi Petra, ik zie al dat wij dagen te kort gaan komen in dit gebied. Wat leuk, die Mammoth site. Hij stond op mijn shortlist, maar ik denk dat we hem nu zeker gaan doen! Ook Bear Country moet meegenomen worden.
Wij willen ook zeker een keer naar de film. Hancock staat bij de kinderen op 1, maar ik wil eigenlijk wachten op Mama Mia!!
Tot over een paar dagen!

Anonymous said...

Wat een leuk verslag weer!

Interessant om te lezen wat er in deze, voor mij onbekende, staten zoal te zien en te doen is.
Vooral de prairyhondjes en de vindplaats van de mammoeten spreken me erg aan.

Fijne vakantie verder!

Annemiek said...

Leuke reis!
Sie mammoet plaats zag ik geloof ik in Andrea's blog een paar dagen geleden.
Veel plezier nog verder!

Anonymous said...

Toch een beetje jammer dat het weer niet helemaal meewerkt, maar desondanks hebben julie er weer een leuke dag van gemaakt. Die skeletten zien er prachtig uit en de foto van Katja is erg leuk!
Ik heb me rot gelachen dat jij ook nog aan het "Staten scoren" bent. Ik dacht dat wij Nederlandse toeristen dat alleen maar deden....;-)

Veel plezier verder. Het reageren gaat nu goed. Nog bedankt vor het veranderen.

Groetjes Marjan

Anonymous said...

Wat een drukke dag, maar jullie hebben wel veel leuke dingen gedaan! Prachtige wild foto's!

Anonymous said...

Ik heb hier echt in een deuk gelegen. 'Hoe kunnen mensen zo leven zonder dokter, ziekenhuis etc. ... Geloof me, je bent héél blij dat je niet helemaal naar Carhenge en terug bent gegaan!!!

Wij hebben dus dat stuk gereden, een paar weken geleden en het wordt alleen maar erger en erger. Dodelijk saai, echt waar! Nou ja, je bent in Nebraska geweest, toch? Ook dat is Amerika, maar hoe anders toch!

Veel plezier nog, die Dakota's zijn heel leuk hoor.

Groetjes,
Monique

Anonymous said...

Leuk om mee te lezen met jullie vakantie. Ik weet zeker dat we nog meer leuke verhaaltjes gaan krijgen. Leuke foto's ook, vooral die van het prairiehondje, wat zien ze er lief uit!
Veel plezier nog!

Jasmino said...

Leuke foto van Katja! Lijkt me inderdaad heel bijzonder, zo'n historische site te bezoeken. Nu twijfel ik of ik in september niet toch een bezoekje aan Dinosaur in Canada moet meenemen??? Moet ik nog maar even over nadenken.

Wat jammer dat jullie nog niet zo'n fantastisch weer hebben, hopelijk wordt dat beter. Het gebied is inderdaad erg mooi, wij hebben ook genoten van Custer en Wind Cave, en natuurlijk MOunt Rushmore. Ik ben benieuwd wat jullie morgen gaan doen!