Thursday, July 10, 2008

De terugreis

Om acht uur vraag ik aan Rick, wat de plannen zijn. Gisteren hadden we namelijk nog besproken, dat we misschien vanochtend nog even snel naar Reptile Gardens konden gaan. Dat schijnt de grootste collectie reptielen ter wereld te hebben. Van mij hoeft dat niet, maar vooral Kai leek wel geinteresseerd.

Maar vanochtend heeft niemand zin om op te staan. We besluiten dit dus de enige uitslaapochtend van deze vakantie te maken. Die reptielen moeten een andere keer dan maar. Ik vraag een late checkout aan en krijg die tot twaalf uur, precies goed.

De kinderen blijven lekker lummelen in bed, terwijl Rick en ik om negen uur toch opstaan. Voor de laatste keer ontbijt in deze prima Hampton Inn. Voor onze kamer betaalden we $165 met de AAA korting. Gezien de grootte van de kamer, waar een extra bed en een opblaasbare matras makkelijk inkonden, en het goede gratis ontbijt (waar we met zijn vijven toch minimaal $50 voor hadden betaald in een restaurant) vind ik het een heel goede prijs.

We nemen ontbijt terug naar de kamer voor de kinderen en dan gaan Rick en ik even hardlopen in de fitness ruimte. Ik geef mezelf toch even een schouderklopje, dat ik op een dag na iedere dag iets aan fitness heb gedaan deze vakantie! Jammer vond ik wel, dat geen van de hotels, met de mogelijke uitzondering van die in Medora, ergens lag, waar ik lekker buiten kon lopen.

Keurig op tijd pakken we de Armada weer in. Het inchecken gaat voorspoedig en we hebben nog meer dan een uur de tijd. Er is een restaurant voor de veiligheidscontrole op het vliegveld van Rapid City. Daar besluiten we lunch te gaan eten.

We worden geserveerd door een snurkende (echt waar, ze snurkt wakend) zeer gezette serveerster, die absoluut geen schoonheidsprijzen zal winnen. Rick zegt, dat hij niet teveel naar haar moet kijken, anders vergaat hem zijn eetlust. Wel zielig eigenlijk, zo iemand.

Tot onze verbazing zijn onze (voorlopig laatste) buffalo burgers precies goed gegrild. Katja en ik denken gezond te doen en bestellen de gestoomde groente, in plaats van frietjes. Meestal krijg je dan broccoli en worteltjes, maar in dit restaurant is mais kennelijk "groente". Daar zijn wij niet dol op, maar Saskia gelukkig wel. De frietjes blijken natuurlijk uitgerekend hier superlekker, gelukkig willen Kai en Rick er wel een paar aan Katja en mij afstaan.

Net als we klaar zijn wordt er omgeroepen, dat de reizigers naar Chicago door de veiligheidscontrole moeten. Voor het eerst ooit "piep" ik, als ik door het poortje loop! Terwijl ik alleen een jurk, sieraden en ondergoed aanheb. Het blijkt mijn horloge te zijn. Geen van de machines op andere vliegvelden heeft daar ooit door gepiept!

Tijdens de vlucht naar Chicago hebben we allemaal een zitplaats in Economy Plus. Heerlijk, die beenruimte, en omdat Rick een Premier Executive is kost het ons niets! De vlucht verloopt snel en alweer heb ik een prachtig uitzicht (zelfs nog mooier dan op de heenweg) op de Chicago skyline. Deze stad wil ik toch ook weer eens bezoeken, vooral met Katja en Kai, die er nog nooit zijn geweest (Saskia wel met ons, jaren geleden).

Op O'Hare is het een drukte van jewelste. De monitoren geven aan, dat alle vluchten naar Washington, behalve de onze, flink vertraagd zijn. Misschien maar goed, dat we een overstaptijd van drie uur hebben.

Na even gedoe, want het is een nogal omslachtige service, kan ik online met Boingo ($6,95 per dag). Ik schrijf mijn verslag over gisteren en lees wat online. Voor we gaan instappen halen we avondeten bij de Food Court. Daar is lekker veel keuze en Katja en ik nemen een wok maaltijd, heerlijk bereid.

Tot het laatste moment lijkt het, of we inderdaad op tijd gaan vertrekken. Maar dan wordt er omgeroepen, dat dit vliegtuig uit de roulatie wordt genomen wegens technische problemen.

Wij krijgen een andere gate toegewezen en gelukkig valt de vertraging mee. Daar wachtend horen Katja en ik een oudere dame en haar, naar wat wij schatten qua leeftijd, zoon Nederlands praten. En onbeschoft, dat ze waren! Ze ergerden zich luidkeels aan die onbeschofte en luide Amerikanen (!, die zaten allemaal rustig te lezen of te praten).

Op een gegeven moment lichtte de man een klein meisje, dat met haar tas langsliep, pootje! Ik wist niet wat ik zag! En later zei Katja, dat ze hen met veel gebruik van het F woord de United gate agent had horen uitschelden. Werkelijk te ongemanierd voor woorden!

Als ze iets over ons hadden gezegd had ik gereageerd, maar misschien maar goed, dat dat niet zo was, gezien hun gedrag. Wat een ontevreden, ongelukkige mensen heb je toch op de wereld, want dat lijkt me de enige reden om je zo te gedragen!

Ongeveer een uur later, dan gepland, stijgen we op. Katja en ik hebben weer Economy Plus en Rick en de andere twee zitten in rij 13 (ik ben wel bijgelovig genoeg om dat maar matig te vinden, maar houd mijn gedachten voor mezelf, omdat ik weet, dat Saskia ook een angsthaasje is). De vlucht gaat heel snel en de piloot haalt heel wat tijd in. Slechts twintig minuten later dan de oorspronkelijke aankomsttijd landen we op Dulles.

Rick gaat de auto halen en Kai, Katja en ik de bagage. Het is heel leuk om DRAAKJE weer aan te zien komen rijden. Door het nu, in contrast met de kale prairies, wel heel dicht beboste Vienna rijden we weer huiswaarts. Ver na middernacht zoeken we ons bed op, tevreden terugkijkend op alweer een prachtige vakantie. Alle foto's volgen zo snel mogelijk.

2 comments:

Anonymous said...

Hallo Petra, fijn dat jullie weer heelhuids terug zijn uit het wilde westen.
Ik heb weer genoten van de verhalen en de foto's.
Groet, Bea

Jasmino said...

Het was weer erg leuk om jullie vakantieverhalen te volgen, en gelukkig zijn jullie weer veilig terug op het nest. Nog een prettige zomer!