Wednesday, July 9, 2008

Op stap met de familie Jol

Alweer onze laatste volle dag hier in South-Dakota. Om acht uur bonjour ik iedereen zijn of haar bed weer uit en ga met Kai even naar de fitness ruimte. We blijven maar twintig minuten, want Wendy had geschreven op MSN, dat zij tussen negen en half tien zou bellen, maar iets is beter dan niets, denk ik maar.

Gisteravond lukte het slechts met moeite even te MSN-en met Wendy, maar vanochtend heeft ze de laptop mee naar de lobby genomen en heeft daar beter bereik. We spreken tussen kwart voor elf en elf uur af bij het bezoekerscentrum van Mount Rushmore.

Natuurlijk duurt het ons met zijn vijven, ondanks, dat Rick mij de slavendrijfster noemt, toch weer langer om op weg te gaan. Ook moet er onderweg nog bij Starbucks gestopt worden en we arriveren pas om kwart over elf bij Mount Rushmore.


Na de tien dollar parkeergeld betaald te hebben, parkeren we de auto in garage 5. Ergens had ik gelezen, dat die het dichtst bij de ingang ligt en dat blijkt waar te zijn.

We zien meteen, dat we er goed aan hebben gedaan pas vandaag te komen en niet op onafhankelijkheidsdag! Zelfs nu is het al flink druk en even vraag ik me af, hoe wel Wendy, Cor en de kinderen in deze mensenmassa zullen vinden. Maar gelukkig herken ik Wendy en Fabienne meteen, als we bij het bezoekerscentrum aankomen. Ook Cor en Yannick komen al gauw aanlopen en de begroeting is allerhartelijkst!

Het is zo leuk hen allemaal weer te zien! We hebben ze eind 2005 voor het eerst ontmoet in Nederland en natuurlijk zijn de kinderen vooral flink veranderd en gegroeid. Leuk is, dat Katja en Fabienne meteen in druk gesprek gewikkeld zijn. De andere drie doen er wat langer over om te ontdooien, maar ook dat duurt niet lang. Natuurlijk hoeven de volwassenen helemaal niet te ontdooien, het is gewoon alsof er niet bijna drie jaar zijn verstreken na onze laatste ontmoeting!

We beginnen met het pad langs de berg met de hoofden te lopen. Daarvandaan hebben we steeds verschillende uitzichten op Washington, Jefferson, Teddy Roosevelt en Lincoln. Wat een imposant beeld is het toch! Een van de neuzen alleen al is al 7 meter lang! Onvoorstelbaar knap, dat dit met dynamiet in een berg is gebeitseld! Helaas is het weer koel en zijn er meer wolken, dan blauwe lucht.


We kijken wat rond in de studio en het bezoekerscentrum en zien de kwartier lange film over het maken van het beeld. De mannen, die eraan gewerkt hebben, wisten precies hoeveel dynamiet te gebruiken om een stuk weg te blazen, zonder te veel weg te blazen. Zo knap, je zal maar een foutje maken en het gezicht van een van de presidenten er heel anders uit laten zien. Dat dat niet gebeurd is vind ik bijna miraculeus!

Na een paar uur beginnen we allemaal trek te krijgen en besluiten in Keystone een restaurant op te zoeken. Hier bij Mount Rushmore is ook wel een restaurant, maar het is zo druk, dat een tafeltje voor negen mensen vinden vrijwel onmogelijk lijkt. Op weg naar de uitgang luisteren we nog even naar een live Indianen bandje met een danser in prachtig traditioneel kostuum.

In Keystone is het even zoeken naar een parkeerplaats, maar de Jollen vinden er al gauw een. Rick zet ons af en gaat op zoek naar een plek voor onze auto. We hebben het restaurant, waar we willen gaan eten, al gezien: Ruby House. Ervoor staat een cowboy met een lange baard en het is niet helemaal duidelijk of hij een verkleed iemand voor het restaurant is, of echt.

Een tafel voor ons negenen is geen probleem en we nemen plaats in de “robijnen” eetkamer. Die ziet er een beetje bordeelachtig uit, helemaal in het donkerrood bekleed. Ook de serveersters hebben gewaagde rode outfits aan, die niet altijd bij hun figuur passen. Aan de muur hangen oude foto’s van notoire figuren uit de geschiedenis hier, zoals Custer en Wild Bill Hickok.

Het eten is er goed en voor zo’n grote groep is de bediening ook snel. Ik bestel weer eens buffalo. Dit keer op een sourdough boterham met gegrilde paprika en ui erop. Erg lekker bereid en zo te zien genieten de anderen ook van hun keuzes.

Na het eten gaan we op weg naar Custer State Park. Hiervoor nemen we de 16A, de Peter Norbeck scenic highway, naar het westen en die wordt al gauw nauw en bochtig. Regelmatig hopen we, dat de RV’s e.d. de waarschuwing aan het begin van de weg ter harte nemen, want met zo’n bakbeest kun je hier echt niet rijden! Vooral de eenrichting tunnels zijn maar net breed genoeg voor onze SUVs! Ook rijden we over zogenaamde “pigtail bridges”.

Het weer werkt niet erg mee en het begint te regenen, als we op een hoog uitkijkpunt uitstappen om nog een laatste blik vanuit de verte op Mount Rushmore te werpen. Gelukkig duurt die bui niet lang en komt de zon daarna regelmatig te voorschijn.

Bij de ingang van het Custer State Park koopt de familie Jol een pas. Wij hebben die vorige week al gekocht, dus kunnen zo doorrijden. Al zijn wij al een paar keer in dit enorme park geweest, we hebben de wegen van vandaag nog geen van allen gereden.

Omdat we met twee auto’s rijden bepalen we even, wanneer we willen stoppen, zodat we geen dingen overslaan, die de anderen willen zien. We willen allemaal vooral stoppen als er wild te zien is. En aangezien we al gauw de “Wildlife Loop Road” opdraaien, moet dat lukken.

Inderdaad doet deze weg zijn naam eer aan. Al gauw zien we een paar wilde ezels en niet ver daarvandaan een grote bizon de weg op sjokken. Helaas is hij te ver weg om te fotograferen. Ook later zien we nog een bizon, maar een hele kudde, zoals op onze eerste dag hier, zien we helaas niet.


Dat gebrek aan bizons wordt goedgemaakt door de vele pronghorn antilopen, waarvan een aantal vlak langs de weg mooi poseert, herten en natuurlijk een paar prairiehonden”stadjes”. Het gekef van die diertjes klinkt toch inderdaad wel als dat van een klein hondje. Dit is voor ons helaas de laatste keer deze vakantie, dat we deze schattige diertjes mogen aanschouwen.

De volgende mooie weg, die we gaan rijden, is de Needles Highway. In het begin zijn wij er niet kapot van, maar dan komen we opeens in het “Needles” (naalden) gebied. De rotspunten daar zijn zo scherp, het lijken inderdaad wel naalden. Een formatie heeft zelfs een oog, waardoor het echt een naald lijkt. Yannick en Kai testen hun kunsten als berggeit en klimmen een heel stuk naar boven. Heerlijk toch, die natuur hier!


Saskia heeft er de hele dag al naar uitgezien en eindelijk is het zover: we bereiken Sylvan Lake. Hier kan gezwommen worden en het weer is mooi opgeklaard. De familie Jol gaat alvast naar het strandje, terwijl wij even de General Store ingaan voor een pitstop en wat snacks. De keuze valt op Buffalo Jerky, gedroogd gepeperd bizonvlees. Erg lekker vinden wij allemaal.

Aan het strandje gaan we aan een picknicktafel zitten kletsen. De kinderen en mannen kunnen het natuurlijk niet laten wat rotsen te beklimmen, maar Wendy en ik kijken wel toe. Wij vinden het ook te koud om te gaan zwemmen, maar Fabienne en Saskia laten zich niet kennen. Onder applaus van ons allemaal wagen zij een duik. Lang duurt het niet, want het water is ook flink fris!


Zo zitten we ontspannen te kletsen, al word ik wel opgegeten door de muggen. Het is hier zo idyllisch en mooi, dat we verbaasd zijn, als het opeens zeven uur is! We besluiten met zijn allen in Hill City een restaurant op te gaan zoeken.

Onderweg tanken wij nog even gauw benzine (die in dit gebied nog onder de $4 is), want ik heb al een tijdje de meter met angst en beven in de gaten gehouden. Die was bedenkelijk laag en we reden door nogal bergachtig gebied. Gelukkig halen we het net!

Eerst willen we bij het Desperados restaurant gaan eten, want dat ziet er gezellig uit. Maar het is cash only en dat wil Rick niet. We lopen dus door naar de Bumpin Buffalo, waar we een paar dagen geleden ook al lekker aten, en na even wachten krijgen we een tafel in de hoek. De kinderen gaan bij elkaar zitten en de volwassenen ook.

Het eten smaakt lekker en de conversaties zijn zeer geanimeerd. Ook de kinderen hebben grote lol samen. Pas als wij, op een stel aan de bar na, rond tien uur nog de enigen in het restaurant zijn en de medewerkers aan het schoonmaken slaan, vertrekken we.

Buiten krijgen we nog wat leuke souvenirs van de Jollen: een Delfts blauwe ovenhandschoen en heerlijke drop (die we in de auto meteen soldaat maken!). En dan nemen we met moeite afscheid. Wat een gezellige dag was dat!!!

8 comments:

Anonymous said...

Leuk zo'n ontmoeting en wat een gezellige en mooie dag hadden jullie met elkaar.

Wat is Mt. Rushmore druk geworden, toen wij er zo'n 15 jaar(of langer ?) geleden waren was er nog maar 1 parkeerplaats.

Jammer dat jullie reis er weer opzit. Goede terugreis!

Ineke

Anonymous said...

Wat een gezellige dag hebben jullie gehad met de familie Jol. Leuk dat het ook zo goed klikt tussen de kinderen.
Jullie gaan weer naar huis, wij gaan vandaag op weg naar Canada.
Ik heb weer genoten van je verslag Petra.

Groetjes Marjon

Anonymous said...

Geweldig dat jullie zo'n leuke dag hebben gehad met de familie Jol. Midden in de USA, allemaal ver van huis en toch gezellig samen. Super.
Goede reis naar huis.

Annemiek said...

Leuk zo'n dag met de familie Jol!

Petra said...

Goh wat een leuke plaats om elkaar te ontmoeten! Erg leuk!

Anonymous said...

Zo te lezen is dit weer een leuke reis geweest. Wat is de natuur toch geweldig in de USA. En als afsluiting zo'n leuke dag met de familie Jol. Hier kunnen jullie weer op terugkijken. Goede reis naar huis!

Anonymous said...

Dat is grappig: mensen van 2 verschillende blogs die ik allebei regelmatig lees die dan bij elkaar komen.
Jullie hebben zeker een supervakantie gehad als ik het zo snel even lees (ik loop erg achter) en gelukkig weer safe home

Anonymous said...

Ik zie dat ik zelf nooit gereageerd heb hier. Komt natuurlijk omdat we hierna richting Yellowstone gingen, waar we geen internet hadden.
Wij vonden het een topdag. Zo leuk om jullie weer te zien. Natuurlijk wisten wij al dat we het met elkaar kunnen vinden Petra, anders zouden we niet zo lang elkaars blog lezen. Cor vindt het ook beregezellig met Rick. Die twee lijken ook wel wat op elkaar qua karakter.
De kinderen loopt vanzelf. Grappig dat ze zo samen kunnen lachen. Jammer dus, dat we elkaar niet vaker kunnen ontmoeten, maar maakt dit soort dagen des te waardevoller.
Groetjes van alle Jollen.